Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Αγαπητέ άγνωστε,

Γράφω σε εσένα που κάποτε  ήξερα. Σε άφησα να γευτείς λίγο από τη ζωή μου. Όχι επειδή είναι υπέροχη αλλά επειδή είναι υπέροχα αληθινή. Σε άφησα να δεις  με τα δικά μου μάτια, όχι επειδή βλέπουν καλύτερα αλλά επειδή βλέπουν με αγάπη. Σου έδειξα τα πιο κρυφά μονοπάτια που περπάτησα όχι επειδή σε εμπιστεύτηκα αλλά επειδή ένιωσα την ανάγκη σου να σε εμπιστευτούν. Σκέφτηκα πως αν σου σύστηνα τον κόσμο όπως τον βλέπω εγώ ίσως να σου έδειχνα μία άλλη οπτική των πραγμάτων που αδυνατούσες να κατανοήσεις η δεις.

Δεν  δίσταζα όταν με καλούσες γιατί στην προσπάθεια μου να σου δείξω και το όμορφο σε αγάπησα. Δεν χαιρόμουν να σε βλέπω να διαλύεσαι σαν ερημωμένο κτήριο γι’ αυτό και συνεχώς σου θύμιζα ότι είσαι όμορφος, άγνωστε. Επίσης σου θύμιζα πως μόνο εσύ μπορείς να εξωτερικεύσεις και διατηρήσεις αυτήν την ομορφιά. Σου τόνισα άπειρες φορές πως είμαι δίπλα σου αλλά προσπάθησα να σε κάνω να καταλάβεις πως εσύ είσαι δική σου ευθύνη, όπως και εγώ δική μου.

Καλέ μου άγνωστε, γιατί  τα μπέρδεψες τόσο; Γιατί το απλούστατο το έκανες δύσκολο. Αλήθεια και αγάπη θέλει η ζωή. Πόσο πιο απλά να είναι τα πράγματα; Γιατί να σου είναι τόσο δύσκολο να σε αγαπήσεις και να είσαι ειλικρινής μαζί σου; Γιατί δεν αρκέστηκες σε αυτά; Ποιος σε ανάγκασε να ανακατευτείς με τις επτά οχιές; 

Σε σκούντηξα.
Σου είπα να ασχοληθείς και λίγο με εσένα και να σταματήσεις να δαχτυλοδείχνεις. Προσπάθησα να σε κάνω να νοιαστείς λιγάκι για όσα χάνεις .Σου έδωσα καθρέφτη για να δεις οτι ραγίζεις.Όχι επειδή ξέρω καλύτερα απλά επειδή είχα πιο καθαρή εικόνα. Επειδή σε αγάπησα άγνωστε.  Και εσύ τον έσπασες πάνω μου.

Κρίμα! Στεναχωρήθηκα...Μέχρι που ξύπνησα και εγώ. Και κατάλαβα το λάθος μου. Προσπάθησα για σένα. Κακώς! Εσύ έπρεπε να προσπαθήσεις. Αλλά όταν αγαπάς δεν μπορείς να αδιαφορήσεις.  Μπορείς;

Τελικά έπρεπε να διαλέξω αν θα έμενα να σε βλέπω να σε χάνεις η θα έφευγα. Δεν αποφάσισα ποτέ. Απλά άφησα τη ζωή να κυλίσει και εκείνη ήταν που μου έδειξε το δρόμο μου... και σου. Και ήταν αντίθετες πορείες.

Εγώ ήθελα και θέλω να ζω με την αγάπη και την αλήθεια και εσύ όχι. Δικαίωμα σου! Αλλά και ευθύνη σου. Ανέλαβε την κάποια στιγμή, όμως, γιατί με βαραίνει. Θέλω να σε έχω πάντα στη θύμησή μου και στην καρδιά μου, γλυκά και τρυφερά. Σαν  χάδι ευτυχίας που πέρασε ένα καλοκαίρι και έμεινε δύο – τρείς χειμώνες. Μου χάρισε όμορφες αναμνήσεις να έχω να κρατήσω για όταν θα χώριζαν οι δρόμοι μας. Για τώρα και για όσο θα θυμάμαι. 

Και αν κάποτε συναντηθούν οι δρόμοι μας εγώ θα σου χαμογελάσω και θα θυμηθώ πόσο αληθινά σε αγάπησα. Και θα νιώσω πάλι το ίδιο. Και θα γεμίσω γλυκύτητα και λαχτάρα να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου και να σου μιλήσω όπως παλιά. Εσύ, καλέ μου άγνωστε...;














~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

6 σχόλια:

ninnemia είπε...

δεσποινις, παιδαγωγε..παρα το ''γερμανικο'' σου συστημα,τα αισθηματα παντα νικουν..

με συγκινησες..

:):)

black feathers είπε...

Αφού κατάφερα να συγκινήσω εσένα χαίρομαι για αυτήν την κατάθεση. Σε έχω για πολύ αυστηρό κριτή, να ξέρεις ;)

Ανώνυμος είπε...

agapiti ninnemia...
kala mh agapith...
den nikise tuxea o Θησευς tοn Μινωταυρο
kai o Περσεας thn Μεδουσα
gia na bgainoun oi neoKafroi kai na lene oti tous kateboi eis thn kara tous!!!

ninnemia είπε...

feathers

ναι..δεν συγκινουμαι ευκολα:P:P

η Αληθεια ομως, ειναι ισοπεδωτικη για τον καθενα..δεν κανει εξαιρεσεις.

καθως σε διαβαζα..χιλιες φορες, ηρθαμε σ ''αντιλογο''..μα η σκεψη,εσβηνε σ ανεξελεγκτo ριγος.

καλημερα, ομορφη! :):)


ανωνυμος,μιας και γνωριζεις απο μυθολογια..διαφωτισε με..

εχω μια υποψια πως η θεμις,''τυφλη'' καθως ηταν..ερωτευτηκε καποτε, εναν σατυρο..
ξερεις τιποτα..?

Καλυψώ είπε...

συμφωνω και επαυξανω το σχολιο της
Νιν...

Επισης να πω κατι γιατι θα σκασω
Του ζωολογικου το κικλιδωμα βλεπω να κανουμε την μπλογκοσφαιρα

χαιρετω την παρεα
και τον ανωνυμο..γνωστο αγνωστο
κουκουλοφορο..ΡΡ

φιλια στα μουτρα σας

black feathers είπε...

θα το κάψουμε???
πως το βλέπετε?????