liscence 2 live

Το μικρό αγόρι κάθισε στο παράθυρο και κοιτούσε τη βροχή σαν κάτι να περίμενε.Δεν έπαιρνε τα μάτια του από τον ουρανό.Θαρρείς πως μετρούσε τις σταγόνες

Ει...φίλε...Μου ανοίγεις; Κάνει πολύ κρύο εδώ έξω.

 Για μία στιγμή πήρε τα μάτια του από τον σκοτεινιασμένο ουρανό και κοίταξε στο πρεβάζι του παραθύρου. Εκεί στεκόταν ένα μικρό περιστέρι. Του άνοιξε αμέσως το παράθυρο και τον άφησε να μπει.

Γιατί δεν είσαι στη φωλιά σου με τέτοιον καιρό ; - το ρώτησε 

Είχα βγει μια βόλτα  και ξαφνικά άρχισε αυτή η τρομερή βροχή. Δεν περίμενα τέτοια καταιγίδα. Ταλαιπωρήθηκα μέχρι να έρθω εδώ. Σε ευχαριστώ που μου άνοιξες. Θα είχα πεθάνει εκεί έξω.
 
Δεν κάνει τίποτα. Εγώ πάλι περίμενα πως και πως μία τέτοια καταιγίδα.
 
Γιατί;
 
Χθες βράδυ άκουσα την μητέρα μου να κλαίει.Πολλές φορές κλαίει. Τη ρωτάω τι έχει και μου λέει πως είμαι μικρός και δεν καταλαβαίνω. Εγώ όμως καταλαβαίνω. Ξέρω γιατί κλαίει.
 
Γιατί κλαίει;
 

Κλαίει για το ουράνιο τόξο.

Για το ουράνιο τόξο;
                                           

Ναι. Της λείπουν τα χρώματά του. Όποτε έβλεπε το ουράνιο τόξο πάντα χαμογελούσε.Και είναι πολύ όμορφη όταν χαμογελάει. Μου έλεγε πως λάτρευε τις καταιγίδες γιατί μπορεί να κρατούσαν για πολύ ώρα τον ουρανό μαυρισμένο και τον ήλιο καλυμμένο με σύννεφα αλλά αυτό ήταν απαραίτητο για να ζωγραφίσουν ένα υπέροχο ουράνιο τόξο. Και όταν η καταιγίδα τελείωνε ο ήλιος έσπρωχνε τα σύννεφα και ο ουρανός εξέθετε περήφανα το υπέροχο και λαμπερό δημιούργημά του. Και εγώ τώρα αυτό περιμένω. Μόλις το ουράνιο τόξο εμφανιστεί θα το πιάσω.

Θα το πιάσεις; Πως;

 Θα ανέβω στο σκαμπό μου και θα το αιχμαλωτίσω σε αυτό το κάδρο. Και ύστερα θα το κρεμάσω στο δωμάτιο της μητέρας μου για να το βλέπει και να χαμογελάει πάντα. Είναι όμορφη όταν χαμογελάει  - είπε και ξαναγύρισε το ανυπόμονο βλέμμα του προς τον ουρανό που δεν έλεγε να σταματήσει τη βροχή.

Θα πρέπει να ετοιμάζει σπουδαίο ουράνιο τόξο γιατί καθυστερεί πολύ σήμερα - μουρμούρισε

Και είσαι σίγουρος ότι θα πετύχει; -  τον ρώτησε το περιστέρι

Μα φυσικά. Απλά πρέπει να κάνω πολύ γρήγορα για να το προλάβω πριν τα χρώματά του ανεβούν προς τα πάνω.
 
Που να πάνε δηλαδή;
 
Εκεί ψηλά που είναι και τα άλλα ουράνια τόξα. Μία μέρα θα μάθω να πετάω αεροπλάνο και θα πάω εκεί τη μητέρα μου. Όταν τα δει όλα μαζί θα είναι τόσο χαρούμενη που θα ζηλέψει την ομορφιά της ο ουρανός και θα θελήσει να εκθέτει το δικό της πρόσωπο μετά από την καταιγίδα.
 
Την αγαπάς  πολύ την μητέρα σου μικρέ μου φίλε...
 
Ναι, πολύ! Από τότε που γεννήθηκα δεν με άφησε ποτέ. Πάντα με πρόσεχε όταν αρρώσταινα και μου διάβαζε παραμύθια να κοιμηθώ. Όταν φοβόμουν και έκλαιγα εκείνη με αγκάλιαζε και με άφηνε να κοιμηθώ στην ζεστή αγκαλιά της. Και πάντα μύριζε όμορφα. Έχει μία μυρωδιά που δεν μοιάζει με κανένα άρωμα. Είναι σαν να το έχει φτιάξει εκείνη για να το μυρίζω μόνο εγώ.
 
Πώς μυρίζει δηλαδή;
 
Μυρίζει σαν....μαμά....σαν....αγάπη!

Συγκινημένος από τα λόγια του μικρού το περιστέρι δάκρυσε. Άνοιξε τα φτερά του, τα τίναξε δύο  φορές στον αέρα και μεταμορφώθηκε σε φοίνικα. Το αγόρι έμεινε να το κοιτά με μάτια και στόμα ανοιχτά. Δε μπορούσε να βγάλει άχνα.

Άνοιξε το παράθυρο σε παρακαλώ - είπε ο φοίνικας

Μάλιστα - κατάφερε να ξεστομίσει ο μικρός και άνοιξε γρήγορα το παράθυρο.

Όταν κάνεις κάτι με αγάπη δεν περιμένεις ποτέ αντάλλαγμα.  Η μητέρα σου σε φροντίζει επειδή σε αγαπάει και δεν περιμένει να ανταμειφθεί γι' αυτό. Εσύ, όμως, κάθεσαι εδώ προσπαθώντας να την ανταμείψεις. Με άφησες να μπω μέσα επειδή νοιάστηκες και δεν  ζήτησες κάτι. Και όμως εγώ θα σου δώσω αυτό που θες. - είπε και άπλωσε τα φτερά του . Με δύο χτυπήματα βρέθηκε ψηλά στον ουρανό και εκεί άρχισε να φτερουγίζει δυνατά μέχρι που έδιωξε τα σύννεφα και σταμάτησε τη βροχή. Πέταξε ψηλά και χάθηκε στον ουρανό. Ξαναγύρισε κρατώντας στα φτερά του το ουράνιο τόξο.

Ει μικρέ μου φίλε....Ανέβα στο σκαμπό σου και ετοίμασε το κάδρο σου - φώναξε από ψηλά

Ο μικρός δεν πίστευε στα μάτια του. 

Ανέβηκε στο σκαμπό του και αιχμαλώτισε στο κάδρο του το πιο όμορφο ουράνιο τόξο που είχε δει ποτέ του.

Σ' ευχαριστώ πολύ - είπε το αγόρι στο φοίνικα





Μη με ευχαριστείς. Απλά να θυμάσαι πως η ζωή έχει πάντα τον τρόπο να μας ανταμείψει για ότι και αν κάνουμε. Γι' αυτό φρόντισε ότι και να κάνεις να το κάνεις από και με αγάπη. Και κάποια στιγμή μπορεί να τα ξαναπούμε. Αντίο μικρέ μου φίλε.
  
Αντίο! Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό - είπε ο μικρός στον φοίνικα καθώς απομακρυνόταν στον ορίζοντα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~